Laat de winter maar komen
Waas Thissen
22 oktober 2023

Gisteren hebben we de schapen weer moeten lastigvallen omdat Zomer ook blauwtong heeft en niet meer wil eten. De pizza die ik gehaald had was – helaas maar onvermijdelijk – lauw geworden. We moesten namelijk Zomer nog pijnstiller en vloeibare voeding geven voordat het donker werd; een schaap vangen bij licht is al uitdagend genoeg. Over licht gesproken, gelukkig hadden we dat binnen al wél weer – Florian en Mathijs waren na een lange dag werk eindelijk zo goed als klaar met het ombouwen van de meterkast. Eigenlijk had ik het stiekem ook wel knus gevonden als we, noodgedwongen maar daardoor romantischer, bij kaarslicht lauwe slices hadden gegeten. Over kaarslicht gesproken, de dag ervoor hadden we al een kaars gebrand voor schaap Lente die het niet gered had. Bij blauwtong schijnt het 50/50 te zijn en kan het ineens heel snel gaan. Kaarslicht is leuk als het mag, maar niet als het moet.

Vanavond treedt de winter in, en de dikke truien komen uit de kast. Het is hopen op een nacht goed vriezen want dan gaan de knutten die blauwtong verspreiden dood. Het moet nu maar over zijn met die blauwtong. Wij maken vanavond een vuur om de winter te verwelkomen. Dorien heeft net een vuurschaal gekocht via marktplaats, die nu dus maar meteen de vuurdoop krijgt.

Waarom vertel ik je dit allemaal? Het idee was eigenlijk om op te schrijven waarom wonen in een woongroep zo fantastisch is. Met als argument een lijst van pluspunten en minpunten, waarbij de pluspunten overduidelijk in de meerderheid zouden zijn. Eigenlijk moet ik ook ‘wooncollectief’ zeggen, dat klinkt frisser dan dat verstokte ‘woongroep’. Maar goed.

Punt is dat het eigenlijk veel natuurlijker voelt om gewoon op te schrijven wat hier de dagelijkse gang van zaken is. Na een aantal van dit soort verhalen zal je namelijk vanzelf de grote lijnen zien. Ik moet je vooral niet willen overtuigen. Je ziet het zelf wel, of niet.

Na een jaar hier wonen begint het stof eindelijk neer te dalen. En dan kun je ineens rustig aan de keukentafel zitten met een klikkende klok en gezellige waxinelichtjes. Ik moet denken aan het (oude) huis van opa en oma. Een instituut, een begrip, een persoonlijkheid. Langzaam maar zeker beginnen zich ook hier de contouren van ‘vaste gasten’ af te tekenen. Vrienden die hier zo nu en dan komen bijkomen van hun uitputtende stadsleven. Althans, zo zou ik dat graag zien. Dat mensen hier kunnen komen ‘opladen’’, hoe afgezaagd dat ook klinkt.

Natuurlijk moet er wel nog erg veel gebeuren. Ik hoor het je denken. Dat klopt! Maar dat is nu eenmaal de realiteit. We hebben wel besloten dat we de woonkeuken (jaja je hoort het goed, onze woonkamer is geüpgraded naar woonkeuken) niet zelf gaan doen, maar zo veel mogelijk werk uit handen geven. De offertes staan uit en hopelijk kunnen we al onze plannen laten uitvoeren.

Verder wordt er veel gespeculeerd over de komst van lammetjes en kittens, en bestaan er zelfs fantasieën over varkens, ezeltjes en alpaca’s. Die 1 hectare is toch wel verdomd leuk speelterrein. Zo heb ik onlangs paddenstoelenbroed besteld en wil ik binnenkort strobalen ophalen, waarmee ik hoop op een goede winteroogst van gewone oesterzwam.

Nu heb ik wel weer genoeg gekletst. Wil je meer weten? Dan zul je moeten wachten op de volgende nieuwsbrief. Of zelf weer eens langskomen om de vorderingen met je eigen ogen te zien. Neem daarvoor contact op met uw aangewezen Ondersteboven-bewoner.

Nieuwsbrief